Kawaleria to oddział wojsk, których symbolem są wierzchowce. Kiedyś, były to tylko konie, dzisiaj zaś to także magiczne istoty, jak chociażby skrzydlate lwy czy pegazy oraz gryfy.



Oddziały kawalerzystów Kryształowego Królestwa Ziemi stanowią husarzy. W Starym Świecie, od początku XVI wieku do połowy XVIII wieku brała udział na polach bitewnych. Dzięki taktyce szarży oraz specjalnemu uzbrojeniu, jak i taktyce były najskuteczniejszymi rodzajami wojsk w dziejach kawalerii. Jej nazwa ma dwojakie pochodzenie. Pierwszym z nich jest pochodzenie nazwy husaria od serbskiego słowa usar tudzież gusa co oznaczało konnego wojownika, korsarza ewentualnie rozbójnika. Drugim terminem, uznawanym za pochodzenie nazwy to słowo huszár wzięte z języka węgierskiego bedące połączeniem dwóch słów husz (dwadzieścia) oraz ar (lenno lub dobra ziemskie). Historycy uznali, iż nazwa ta została zaciągnięta do języka Polskiego z racji faktu, że pierwsi husarzy pochodzili z terenów Serbii. Pierwsze wzmianki mówiące o pojawieniu się husarii pochodzą z roku 1500 w dokumencie spisanym po łacinie zwanym Regestrum in quo diversi computi ti rationem.... Warto także dodać, że pierwszym, który zwerbował poczty rackie pod sztandar chorągwi nadwornej był Andrzej Kościelecki. Mężczyzna ten był Marszałkiem dworu kardynała Fryderyka Jagiellońskiego, podskarbi wielki koronny od roku 1509 roku. Za datę narodzin, mimo wszystko, husarii uznaje się rok 1503, gdzie sejm powołał do życia pierwsze chorągwie autoramentu narodowego, w tym właśnie husarskie. Wiek XVII stał się początkiem wielkich zwycięstw husarii. To właśnie wtedy otrzymała tytuł najgroźniejszej jazdy świata. Początkiem upadku husarii był początek XVIII wieku. Związane to było z kryzysem państwa oraz stopniowym ubożeniem państwa. Z rokiem 1776 roku, husaria w Polsce przestała istnieć.

Husaria została utworzona ponownie w Kryształowym Królestwie Ziemi w roku 560 Po Apokalipsie, jako oficjalna część wojska. Dokument, który powołał kawalerię do życia nazywa się Królewski Dekret Wojsk Kryształowego Królestwa Ziemi, w którym znajduje się zapis: Z dniem 1 Finerari roku pańskiego 560 P.A powołuje się na nowo, jazdę konną uzbrojoną husarią zwaną. Zostaje jej nadany tytuł narodowej jazdy konnej Kryształowego Królestwa. W szeregi kawalerii może wstąpić każdy, kto ukończył Akademię Wojskową z dyplomem oraz pieczęcią Władz Uczelnianych nie zależnie od płci. Husaria stanowi umundurowane wojska podlegające kodeksowi wojskowemu, którym każdy wojskowy winien zaznajomić się. Husaria jest w stanie spoczynku do czasu wezwania na służbę. Dowódcą sił jazdy konnej jest Rotmistrz, którego rozkazy należy wykonywać bez chwili zawahania. Husaria ściśle współpracuje z każdym oddziałem Rycerzy Zodiaku oraz Strażnikami Miast. Jeśli zajdzie wskazana potrzeba, oddziały husarii mogą zostać wysłane do miast, wsi lub innych powierzchni zamieszkałych. Każdy husarz ma w obowiązku sumiennie i godnie wykonywać służbę wojskową, aby nigdy munduru oraz zbroi nie splamić. Każdy husarz posiada sygnet świadczący o jego przynależności do kawalerii wojskowej. Tak orzeka Władca Kryształowego Królestwa z Wielką Radą na czele.

Uzbrojenie husarii różni się tylko nieznacznie od tego, powszechnie znanego ze Starego Świata. Standardowo jest to zbroja płytowa, która wzmocniona została magią ziemi. Dzięki temu jest bardziej wytrzymalsza i odporniejsza na wszelakie ataki, zarówno fizyczne, jak i magiczne. Znakiem rozpoznawczym nadal pozostają skrzydła, które wykonane są ze stali zmieszaną z perłową oraz diamentową masą. Daje to dodatkowy efekt blasku. Bronią husarii jest zarówno półtorak jak łuki na przemiennie z kuszami. Magia używana jest w ostateczności. Jest jednak, istotnym elementem uzbrojenia kawalerii. Nie wolno jednak używać magii, poza polem bitwy, chyba że jawi się okoliczność zmuszająca do jej użycia. Wierzchowcem kawalerii nadal pozostają konie ze specjalnej hodowli, jak również uskrzydlone Królewskie Lwy czy Królewskie Gryfy jak również Pegazy Królewskie. Z racji różnorodności wierzchowców, wyróżnia się następujące oddziały: Dywizja Naziemna ( konie), Dywizja Naziemno-Powietrzna (gryfy) oraz Dywizja Powietrzna (pegazy). Każda dywizja posiada odmienny mini herb z symbolem zwierzęcia, którego dosiada. Jeden wierzchowiec przypada, aż do śmierci, na jednego jeźdźca. Tylko Rotmistrzowie posiadają białe wierzchowce, jako symbol dowództwa nad danym oddziałem